ความสำคัญของวัยรุ่น

 

ความสำคัญและความประเสริฐของวัยหนุ่มสาวนั้น อัลลอฮฺตะอาลา ได้เล่าไว้ในอัลกุรอ่านเกี่ยวกับเรื่องของชาวถ้ำว่า

﴿ إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُواْ بِرَبِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًى ﴾

سوره الكهف ١٣

ความว่า “แท้จริงพวกเขาเป็นชายหนุ่มที่ศรัทธาต่อพระเจ้าของพวกเขา และเราได้เพิ่มแนวทางที่ถูกต้องให้แก่พวกเขา”

 ชาวถ้ำเหล่านั้นเป็นเยาวชนที่อยู่ในเมืองหนึ่งซึ่งมีผู้คนบูชาเจว็ด แต่เยาวชนเหล่านี้ยึดมั่นในสัจธรรมอิบาดะฮฺ ต่ออัลลอฮฺองค์เดียว ทำให้พวกเขาอยู่ไม่ได้ เพราะชาวเมืองบังคับให้พวกเขาบูชาเจว็ด จึงจะอาศัยอยู่ในเมืองนี้ได้ พวกเขาเลยตัดสินใจหนีออกไปอาศัยอยู่ในถ้ำ และเมื่ออาศัยอยู่ในถ้ำแล้ว อัลลอฮฺตะอาลาก็ให้พวกเขานอนหลับไป 300 กว่าปี เป็นการเพิ่มแนวทางในการอีมานที่ถูกต้องให้กับพวกเขา ด้วยความประเสริฐของวัยหนุ่มสาวที่สามารถยืนหยัดในการศรัทธาที่แท้จริง ซึ่งชาวถ้ำเหล่านี้เป็นชายหนุ่มที่มีอายุประมาณ 19 ปี, 20 ปี หรือ 21 ปี เช่นเดียวกับท่านนบีอิบรอฮีม อะลัยฮิสสลาม ที่ได้เริ่มปฏิบัติหน้าที่เผยแผ่ศาสนาและเรียกร้องประชาชน ไปสู่สัจธรรมเมื่ออยู่ในวัยหนุ่ม ครั้งแรกที่ท่านเผชิญหน้ากับพวกมุชริกในเมืองที่บูชาเจว็ด อัลลอฮฺตะอาลาได้ทรงเล่าไว้ในซูเราะฮฺอัลอัมบิยาอฺ ครั้นเมื่อท่านนบีอิบรอฮีมต้องการให้พวกมุชริกได้เข้าใจเรื่องได้ง่าย ๆ ก็เข้าไปทำลายรูปเจว็ดทั้งหมดแล้วเอาขวานไปแขวนไว้ที่คอตัวใหญ่  เมื่อถึงเวลาเช้าชาวเมืองได้มาพบเข้าและพยายามหาตัวผู้กระทำ ก็มีคนให้เบาะแสว่า

﴿ قَالُواْ سَمِعْنَا فَتًى يَذْكُرُهُمْ يُقَالُ لَهُ إِبْرَاهِيمُ ﴾

 الأنبياء  ٦٠

ความว่า “พวกเขากล่าวว่า เราได้ยินเด็กหนุ่มคนหนึ่งกล่าวตำหนิรูปปั้นเหล่านี้ เขามีชื่อว่าอิบรอฮีม” (21:60)

จะเห็นได้ว่าการที่อัลลอฮฺได้ทรงเล่าเรื่องของท่านนบีอิบรอฮีมและชาวถ้ำ โดยเจตนาที่จะระบุไว้อย่างชัดเจนว่าผู้ศรัทธานั้นเป็นเด็กวัยรุ่น เพราะความศรัทธานั้นย่อมเกิดในช่วงต้นชีวิตขณะที่อยู่ในวัยหนุ่ม ซึ่งมีความบริสุทธิ์พอที่จะรับสัจธรรมได้อย่างรวดเร็วกว่าผู้สูงอายุ ที่อาจมีอุปสรรคมากมาย เช่น ประเพณี ความเป็นผู้นำ ความเป็นผู้ใหญ่ ฯลฯ อันเป็นสภาพที่ปรากฏในชีวประวัติของบรรดานบีและร่อซูล ซึ่งเราจะเห็นได้ว่าผู้ที่ตามบรรดา นบีและร่อซูลส่วนมากเป็นเยาวชน ส่วนผู้ที่ปฏิเสธดื้อรั้นกลับเป็นผู้อาวุโสที่คำนึงถึงอำนาจ ศักดิ์ศรี หรือความเป็นผู้ใหญ่

ในบันทึกของอิหม่ามอัตติรมีซียฺ ได้รายงานจากท่าน อิบนิอุมัรกล่าวว่า

كُنَّا نَنَامُ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي الْمَسْجِدِ وَنَحْنُ شَبَابٌ . قَالَ أَبُو عِيسَى حَدِيثُ ابْنِ عُمَرَ حَدِيثٌ حَسَنٌ صَحِيحٌ

ความว่า “ในสมัยท่านนบี   เราเคยเข้าไปอาศัยนอนหลับในมัสยิดของท่านนบีในสมัยที่เราอยู่ในวัยหนุ่ม”

แสดงให้เห็นว่าสมัยก่อนนั้นเยาวชนวัยรุ่นผูกพันอยู่กับมัสยิด เมื่อต้องการพักผ่อนก็จะไปพักผ่อนที่มัสยิด โดยที่ท่านนบี   นั้นต้องการเลี้ยงดูและขัดเกลาวัยรุ่นให้เป็นคนรับใช้ศาสนา จึงต้องผูกพันไว้กับมัสยิดอย่างหนักแน่น เป็นที่น่าเสียดายที่สังคมเราในปัจจุบันได้ทำให้เยาวชนของเราเกลียดมัสยิด คือเมื่อเด็กหรือวัยรุ่นเข้ามัสยิดก็จะโดนดุ ไม่ได้รับความสนใจ จึงเป็นสาเหตุให้พวกเขาเกลียดมัสยิด