การเรียนรู้ตัฟซีรของเราก็เป็นอิบาดะฮฺชนิดหนึ่ง
ผมก็ขอดุอาอฺต่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา เสมอ ให้การเรียนรู้ การสอนตัฟซีรเนี่ย เป็นอะมั้ล การงานที่มีความหวังมากที่สุดในชีวิต เพราะการอ่านกุรอ่านอย่างเดียว ใช่มีความประเสริฐและผลบุญ แต่บางทีเราอ่าน อ่านโดยที่ไม่ได้ใครครวญ อ่านไม่เข้าใจเนี่ย มันห่างจากวัตถุประสงค์ของการประทานลงมาของอัลกุรอาน
แต่ที่เราเรียนรู้ตัฟซีรกันทุกครั้งเนี่ย ทีละนิดทีละหน่อย อายะฮฺทุกอายะฮฺนี่เราเข้าใจอย่างลึกซึ้งและได้บทเรียน และให้เชื่อมโยงกับสถานการณ์ และให้เราได้ตระหนักในความสอดคล้องของอัลกุรอานกับวิถีชีวิตของเรา หมายถึงว่า อะไรที่เราใช้ชีวิตเนี่ย เราจะมี เราจะหาคำตอบในอัลกุรอานได้
การที่เราได้ทำแบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ได้ ไม่ได้เกิดบ่อยในชีวิตของเรา ไม่ใช่ทุกวันที่เราจะมาได้ทำแบบนี้ หรือแม้กระทั่งการนั่งวงในมัสจิด เรียนรู้กุรอาน ให้สอดคล้องกับสิ่งที่ท่านนบี ﷺ ได้กล่าวถึงความประเสริฐนั้น ก็ถือว่าสร้างความหวังพอสมควร สำหรับพวกเราทุกคน
สมมติว่าเราเป็นเหมือนชาวถ้ำ ที่หนีฝนเข้าไปในถ้ำ แล้วก็ ก้อนหินใหญ่นี้มาปิดปากถ้ำ เค้าก็บอกว่า จะไม่พ้นจากภยันตรายนี้ นอกจากว่า ขอดุอาอฺด้วยการงานที่มีความบริสุทธิ์ ที่คาดหวังว่า อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา จะตอบรับ
ผมคิดว่าการเรียนรู้และก็สอนตัฟซีรอย่างสม่ำเสมอ นี่จะก้าวสู่ปีที่ 20 แล้ว น่าจะ 20 นะ หลายรุ่นที่เริ่มเรียนรู้ด้วยกัน ตอนนี้ก็อยู่ในกุโบร์กันแล้ว
คิดว่า การที่เขามาเรียนตัฟซีรกับเรา เขาก็คงได้ปลื้มใจ แล้วก็มี มีประโยชน์สำหรับเขา และคิดว่าเรื่องนี้ก็น่าจะมีประโยชน์สำหรับเรา
ถ้าเราอยู่ในกุโบร์ ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีลูก ไม่มีพี่น้อง ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีอะไร คงจะมีอะไรแบบนี้แหละครับ ที่น่าจะสร้างความหวังมากนะครับ สำหรับการงานที่เราค่อนข้างขัดสน ยากจนมาก ผลงานที่เราคิดว่ามันน่าจะช่วยพวกเราวันนั้น มันน้อยนิดเหลือเกิน
ดุอาอฺต่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ให้การเรียนรู้กุรอ่านนี่หละ เป็นความหวังที่ดีสำหรับพวกเราทุกคน  ทั้งในโลกดุนยา และในกุโบร์ และวันกิยามะฮฺด้วย

จาก "ตัฟซีรซูเราะฮฺอัตเตาบะฮฺ 30 (อายะฮฺ 41-42) | 20/6/66"