อุบัยดฺ อิบนุอุมัยดฺ กล่าวกับท่านหญิงอาอิชะฮฺว่า "โปรดเล่าแก่ฉันในเรื่องของท่านนบี ที่ท่านเห็นว่าแปลกประหลาด"
ท่านหญิงอาอิชะฮฺร้องไห้และกล่าวว่า "ทุกเรื่องของท่านนบีล้วนแปลกประหลาด ท่านนบีได้เข้ามาในบ้านฉันในคืนที่เป็นคิวของฉัน ท่านนั่งใกล้ฉันจนผิวสัมผัสผิวของฉัน"
และท่านได้กล่าวว่า "โอ้อาอิชะฮฺ ปล่อยให้ฉันลุกขึ้นทำอิบาดะฮฺต่อพระเจ้าของฉันเถิด"
ท่านหญิงอาอิชะฮฺ "วัลลอฮิ ฉันชอบอยู่ใกล้ท่าน และฉันก็ชอบให้ท่านอิบาดะฮฺต่อพระเจ้าของท่าน"
ท่านนบีลุกขึ้นไปยังถุงเก็บน้ำแล้วอาบน้ำละหมาด โดยท่านไม่ฟุ่มเฟือยในการใช้น้ำ แล้วท่านได้ลุกขึ้นละหมาดแล้วร้องไห้จนเคราเปียก ท่านสุจูดแล้วร้องไห้อีก จนกระทั่งพื้นเปียก ละหมาดเสร็จแล้วท่านก็ตะแคงตัวนอน 

เมื่อถึงเวลาที่บิล้าลมาปลุกท่านนบีเพื่อละหมาดศุบฮิ 
ท่านบิล้าลถามท่านนบีว่า "โอ้ร่อซูลุลลอฮฺ ท่านร้องไห้ทำไม ทั้งๆที่อัลลอฮฺอภัยในความผิดของท่านทั้งอดีตและอนาคต ?
ท่านนบี ﷺ ตอบว่า "โอ้บิล้าล อะไรที่จะห้ามไม่ให้ฉันร้องไห้ ในคืนนี้อัลลอฮฺได้ประทานลงมายังฉัน.. (แล้วท่านก็อ่านอายะฮฺ 190-200)... “หายนะจงประสบแก่ผู้ที่อ่านสิบอายะฮฺนี้แล้วไม่พินิจพิจารณา”

3:190 แท้จริงในการสร้างบรรดาชั้นฟ้าและแผ่นดิน และการที่กลางวันและกลางคืนตามหลังกันนั้น แน่นอนมีหลายสัญญาณสำหรับผู้มีปัญญา

3:191 คือบรรดาผู้ที่รำลึกถึงอัลลอฮฺ ทั้งในสภาพยืนและนั่ง และในสภาพที่นอนตะแคง และพวกเขาพินิจพิจารณากันในการสร้างบรรดาชั้นฟ้าและแผ่นดิน (โดยกล่าวว่า) โอ้พระเจ้าของพวกเข้าพระองค์ พระองค์มิได้ทรงสร้างสิ่งนี้มาโดยไร้สาระ มหาบริสุทธิ์พระองค์ท่าน โปรดทรงคุ้มครองพวกข้าพระองค์ให้พ้นจากการลงโทษแห่งไฟนรกด้วยเถิด

- ท่านนบีจะอ่าน 10 อายะฮฺนี้เมื่อท่านลุกขึ้นละหมาดกิยามุลลัยลฺ
บุคอรีและมุสลิมบันทึกไว้ว่า อับดุลลอฮฺ อิบนุอับบาส "ฉันได้ไปค้างบ้านน้าของฉัน (ท่านหญิงมัยมูนะฮฺ ภรรยาของท่านนบี) ท่านนบีได้พูดคุยแล้วนอน เมื่อถึงช่วงสุดท้ายของกลางคืน ท่านนบีลุกขึ้นจากที่นอนและมองไปยังฟากฟ้าแล้วอ่าน "อินนะฟีค็อลกิสสะมาวาติวัลอัรดฺ...(อายะฮฺ 190-200)" แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำละหมาดและถูฟัน
เมื่อบิล้าลอะซานซุบฮิ ท่านนบีก็ละหมาดที่บ้าน 2 ร็อกอะฮฺ แล้วออกไปมัสจิด

ท่านนบีกล่าวว่า "ใครอ่าน 2 อายะฮฺสุดท้ายของบะเกาะเราะฮฺนั้นเพียงพอแล้วในคืนหนึ่ง" (อ่านก่อนนอน) และ 10 อายะฮฺนี้ (ท้ายอาลิอิมรอน) ให้อ่านเมื่อตื่นนอน

3:192 โอ้พระเจ้าของพวกข้าพระองค์ แท้จริงผู้ใดที่พระองค์ทรงให้เข้าไฟนรก แน่นอนพระองค์ก็ยังความอัปยศแก่เขาแล้ว และสำหรับบรรดาผู้อธรรมนั้น ย่อมไม่มีผู้ช่วยเหลือใด ๆ

- ความอัปยศที่สุดคือการเข้านรก
ทุกสิ่งในโลกนี้ที่สังคมมองว่าเป็นความอัปยศเช่น ความยกจน โง่เขลา ถ้าไม่นำไปสู่นรก ย่อมไม่ใช่ความอัปยศ
อะไรที่เป็นสิ่งสูงส่งที่มนุษย์ทุกคนต้องการในโลกนี้ แต่มันนำไปสู่นรก นั่นคือสิ่งที่อัปยศ แม้สังคมจะมองว่าไม่ใช่สิ่งอัปยศก็ตาม