ประโยชน์ของการเป็นที่รักของอัลลอฮฺ
ดุอาอฺของนบีอาดัม-

 اللهمَّ اجعلني من أحبابك ، فإنَّك إذا أحببتَ عبداً، غفرتَ ذنبَه، وإنْ كان عظيماً، وقبِلْتَ عمله ، وإنْ كان يسيراً ،

ดุอาอฺของนบีดาวุ้ด – โอ้อัลลอฮฺ ได้โปรดให้ฉันเป็นที่รักของพระองค์ท่าน เพราะถ้าหากพระองค์ท่านรักบ่าวของพระองค์, ก็จะทรงอภัยโทษให้เขา แม้ความผิดของเขาจะใหญ่หลวงก็ตาม, และจะตอบรับการงานของเขา แม้จะน้อยนิดก็ตาม

ดุอาอฺของนบีมุฮัมมัด ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม

 (( اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي حُبَّكَ وَحُبَّ مَنْ يَنْفَعُنِي حُبُّهُ عِنْدَكَ ، اللَّهُمَّ مَا رَزَقْتَنِي مَمَّا أُحِبُّ فَاجْعَلْهُ قُوَّةً لِي فِيمَا تُحِبُّ ،  اللَّهُمَّ مَا زَوَيْتَ عَنِّي مِمَّا أُحِبُّ فَاجْعَلْهُ فَرَاغاً لِي فِيْمَا تُحِبُّ)).

โอ้อัลลอฮฺได้โปรดให้ฉันมีริสกีคือความรักต่อพระองค์ท่าน และรักบุคคลที่ความรักต่อเขาเป็นประโยชน์ ณ พระองค์ท่าน, โอ้อัลลอฮฺ สิ่งที่พระองค์ให้ริสกีแก่ฉันตามที่ฉันชอบ ขอให้สิ่งที่พระองค์ให้มานี้ถูกใช้เป็นพลังให้กระทำสิ่งที่พระองค์ชอบ, โอ้อัลลอฮฺ ขอให้สิ่งที่พระองค์ไม่ให้ตามที่ฉันชอบ เป็นโอกาสให้ฉันได้ทำสิ่งที่พระองค์ชอบ

اللهُمَّ اجْعَلْ حُبَّكَ أَحَبَّ الْأَشْيَاءِ إِلَيَّ،
โอ้อัลลอฮฺได้โปรดให้ความรักต่อพระองค์ เป็นสุดที่รักของข้าพเจ้าในบรรดาสรรพสิ่งต่างๆ
 وَخَشْيَتَكَ أَخْوَفَ الْأَشْيَاءِ عِنْدِي،
และความกลัวต่ออัลลอฮฺเป็นความกลัวที่สุดในบรรดาสรรพสิ่งที่เรากลัว
 وَاقْطَعْ عَنِّي حَاجَاتِ الدُّنْيَا بِالشَّوْقِ إِلَى لِقَائِكَ،
และได้โปรดตัดความอยาก(ความปรารถนา)ต่อสรรพสิ่งต่างๆ(ที่เราอยาก) ด้วยความคิดถึงพระองค์ท่าน
 وَإِذَا أَقْرَرْتَ أَعْيُنَ أَهْلِ الدُّنْيَا مِنْ دُنْيَاهُمْ فَأَقِرَّ عَيْنِي مِنْ عِبَادَتِكَ"
โอ้อัลลอฮฺ ถ้าหากว่าพระองคฺได้ให้ชาวดุนยามีความสุขด้วยดุนยาของเขา ขอให้ข้าพเจ้ามีความสุขด้วยอิบาดะฮฺต่อพระองค์ท่าน

وقال النَّبيُّ  : (( أتاني ربي  - يعني : في المنام - فقال لي : يا محمد قُل :  اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ حُبَّكَ ، وَحُبَّ مَنْ يُحِبُّكَ ، وَالْعَمَلَ الَّذِي يُبَلِّغُنِي حُبَّكَ )) ( ) .

ดุอาอฺของท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม – โอ้อัลลอฮฺ ข้าพเจ้าวิงวอนขอต่อพระองค์ให้ทรงรักข้าพเจ้า และขอให้ข้าพเจ้ารักบุคคลที่พระองค์รัก และได้โปรดให้ข้าพเจ้ารักการงานที่พระองค์ทรงรัก

ส่วนหนึ่งจาก "ญามิอุลอุลูมวัลหิกัม ครั้งที่ 204 (หะดีษที่ 38/7)" โดย ชัยคฺริฎอ อะหมัด สมะดี