ซูเราะฮฺอัลอะอฺลา อายะฮฺ 16-17 : หามิได้ แต่พวกเจ้าเลือกเอาการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่างหาก ทั้งๆ ที่ปรโลก(อาคิเราะฮฺ)นั้นดีกว่าและจีรังกว่า

 

 

ในตอนท้ายของซูเราะฮฺหลังจากที่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา  ได้ทรงแจ้งเงื่อนไขหรือสิ่งที่จะเอื้อให้มนุษย์ได้ประสบกับทางนำหรือสัจธรรมแล้ว จากนี้อัลลอฮฺจะทรงชี้แจงถึงสิ่งที่จะขัดขวางทางนำ อันจะทำให้มนุษย์ห่างไกลจากการได้รับฮิดายะฮฺ นั่นก็คือ การหลงกับดุนยา พระองค์ตรัสไว้ในอายะฮฺที่ 16 นี้ ซึ่งมีความหมายว่า “หามิได้ แต่พวกเจ้าเลือกเอาการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่างหาก” นั่นคือ มนุษย์จะให้ความสำคัญกับชีวิตในดุนยา ทุ่มเทกับปัจจัยในดุนยา พวกเขาจะละเลยและไม่เอาใจใส่กับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับโลกหน้า(อาคิเราะฮฺ) 

 

และอัลลอฮฺ   ทรงตรัสในอายะฮฺที่ 17 ซึ่งมีความหมายว่า “ทั้งๆที่ปรโลกนั้นดีกว่าและจีรังกว่า” นั่นคือ ทั้งๆที่มนุษย์รู้ดีว่าอาคิเราะฮฺนั้นดีกว่า ยั่งยืนกว่า ถาวรกว่า ประเสริฐกว่า และดุนยานี้เป็นเพียงแค่สิ่งชั่วคราว เป็นเพียงภาพลวงที่ทำให้มนุษย์หลงไปกับมันเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นความบันเทิง ความสนุกสนาน ความสวยงาม การประดับประดาต่างๆ ซึ่งภาพลวงเหล่านี้จะเป็นอุปสรรคที่จะทำให้มนุษย์ไม่สามารถมองประเด็นตามความเป็นจริงได้ หากท่านได้สังเกตสิ่งที่เกี่ยวกับโลกดุนยา ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ขัดขวางหรือหลอกลวงไม่ให้มนุษย์พิจารณาปัญหาต่างๆตามความเป็นจริง  ไม่สามารถรู้ได้ว่าอะไรผิดอะไรถูก  ดุนยาจะประดับประดาให้สิ่งที่เป็นความชั่วกลายเป็นความดี ความดีเป็นความชั่ว นั่นก็ด้วยกิเลสและความปรารถนาของมนุษย์ต่อดุนยา กิเลสจะทำให้คนที่หลงกับดุนยามองว่าการละหมาดนั้นไร้สาระ เปลืองเวลา  พวกเขาใช้เวลาส่วนมากไปแสวงหาวัตถุปัจจัยทางโลก 

 

 

การเป็นคนขยันทำมาหากินถูกมองว่าเป็นคนเก่ง แต่คนที่ขยันถือศีลอด ละหมาด ซิกรุลลอฮฺ อ่านอัลกุรอานเป็นคนที่ขาดทุน  คนที่หลงกับดุนยามักจะมองเช่นนี้เพราะการหลงกับดุนยาจะสร้างภาพลวงให้มองถึงประเด็นไม่เป็นจริง นี่คืออุปสรรคที่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ได้ทรงระบุไว้ในตอนท้ายของซูเราะฮฺนี้ เพื่อให้ผู้ศรัทธาได้ยึดในบรรทัดฐานอันบริสุทธิ์นี้ อันจะทำให้เราได้แสวงหาทางนำโดยไม่มีสิ่งที่จะมาขัดขวาง