ญามิอุลอุลูมวัลหิกัม ครั้งที่ 206 (หะดีษที่ 38/9)

وفي " الزهد " ( ) للإمام أحمد عن عطاء بن يسار ، قال : قال موسى  : يا ربِّ ، مَنْ هُمْ أهلُك الذين تُظلُّهم في ظلِّ عرشك ؟ قالَ : يا موسى ، هُمُ البريئة أيديهم ، الطَّاهرةُ قلوبهم ، الَّذين يتحابُّون بجلالي ، الذين إذا ذكرت ذكروا بي ، وإذا ذكروا ذكرت بذكرهم ، الذين يُسبغون الوضوء في المكاره ، ويُنيبون إلي ذكري كما تُنيب النُّسور إلى وكورها ، ويكْلَفُون بحُبِّي كما يَكلَفُ الصبيُّ بالنّاس ، ويغضبون لمحارمي إذا استُحِلَّت ، كما يغضبُ النَّمِرُ إذا حَرِبَ .

อะฏออฺ (ตาบิอีน) รายงาน(จากเศาะฮาบะฮฺ จากท่านนบี) ว่า ท่านนบีมูซาถามอัลลอฮฺว่า ผู้ใดที่เป็นคนใกล้ชิดของท่าน (ในคัมภีร์ก่อนๆมักจะยกผู้ศรัทธาเป็นบุตรของอัลลอฮฺ-อะฮฺลุกะ หมายถึงคนใกล้ชิด) ที่อยู่ภายใต้ร่มเงาพระบัลลังก์ของพระองค์

อัลลอฮฺตรัสว่า “โอ้มูซาเอ๋ย คนที่มีสิทธิ์อยู่ใกล้ชิดฉันคือ คนที่มือเขาสะอาด หัวใจบริสุทธิ์ รักใคร่กันในหนทางของข้า เมื่อฉันถูกเอ่ยนาม บุคคลเหล่านี้ก็จะถูกเอ่ยมาด้วย 

คนเหล่านี้เมื่อเขาถูกเอ่ยนามที่ไหนก็ตาม อัลลอฮฺก็จะถูกเอ่ยนามมาด้วย (เพราะเขากล่าวถึงอัลลอฮฺเสมอ)

บุคคลเหล่านี้จะอาบน้ำในส่วนอวัยวะที่คนส่วนมากรังเกียจที่จะอาบน้ำละหมาด (เนื่องจากน้ำเย็น)

คนเหล่านี้จะย้อนกลับไปสู่การรำลึกถึงอัลลอฮฺด้วยความคิดถึง เสมือนนกคิดถึงรัง(หรือบ้าน)ของมัน

คนเหล่านี้จะมีความคุ้นเคยกับความรักต่ออัลลอฮฺ เสมือนเด็กที่ชอบเล่น ที่คุ้นเคยกับมนุษย์ที่ชอบเล่นกับเขา

และคนเหล่านี้จะโกรธเมื่อสิ่งที่ต้องห้าม(ที่อัลลอฮฺห้ามไว้)ถึงละเมิด เสมือนเสือเมื่อมีใครแกล้งมันจะแสดงอาการโกรธแค้น

 

قوله :(( فإذا أحببتُه ، كنتُ سمعه الذي يسمع به ، وبصرَه الذي يُبصرُ به ، ويدَه التي يبطش بها ، ورجلَه التي يمشي بها )) ( ) ،

“และเมื่อฉัน(อัลลอฮฺ)รักเขาแล้ว, ฉันจะเป็นหูที่เขาใช้ได้ยิน(ฟัง), และฉันจะเป็นดวงตาที่เขาใช้มอง, และฉันจะเป็นมือของเขาที่ใช้สัมผัส, และฉันจะเป็นเท้าของเขาที่ใช้เดิน”

 وفي بعض الروايات : (( وقلبَه الذي يعقل به ، ولسانه الذي ينطق به )) ( ) .

“และจะเป็นหัวใจที่เขาใช้คิด, และจะเป็นลิ้นที่เขาใช้พูด”

 

المراد بهذا الكلام : أنَّ منِ اجتهدَ بالتقرُّب إلى الله بالفرائضِ ، ثمَّ بالنوافل ، قَرَّبه إليه ، ورقَّاه من درجة الإيمان إلى درجة الإحسان ،

 

 فيصيرُ يَعبُدُ الله على الحضورِ والمراقبة كأنه يراه ، فيمتلئُ قلبُه بمعرفة الله تعالى ، ومحبَّته ، وعظمته ، وخوفه ، ومهابته ، وإجلاله ، والأُنس به ، والشَّوقِ إليه ، حتّى يصيرَ هذا الذي في قلبه من المعرفة مشاهداً له بعين البصيرة كما قيل :

ساكنٌ في القلب يَعْمُرُه  لَسْتُ أنساهُ فأَذكُرُه

 

قال الفضيلُ بن عياض : إن الله يقول : (( كذَب من ادَّعى محبَّتي ، ونام عنِّي ، أليس كل محبٍّ يُحبّ خلوة حبيبه ؟ ها أنا مطَّلعٌ على أحبابي وقد مثَّلوني بين أعينهم ، وخاطبوني على المشاهدة ، وكلَّموني بحضورٍ ، غداً أُقِرُّ أعينهم في جناني )) ( ) .