ญามิอุลอุลูมวัลหิกัม ครั้งที่ 171 (หะดีษที่ 33/1)

คือการไม่อยากคิด ไม่อยากยอมรับว่าชีวิตในโลกนี้ไม่ได้มีอยู่ตามอำเภอใจ ความตายไม่มีใครรู้กำหนดการณ์ คือมีความหวัง

เช่นพร่งุนี้คิดว่าจะไปไหน บางคนมีร้าน พรุ่งนี้ต้องเปิดร้าน เตรียมแผนไว้ แต่ถ้าเราไม่มีความหวังจะมีอีกแผนว่าถ้าเราตาย

มีแผนสำรองไหม

 

ดังเช่นชาวสลัฟที่เขามีความหวังในอาคิเราะฮอย่างเดียว แผนในอาคีเราะฮฺจึงแฝงอยู่ในชีวิตดุนยา แผนจะทำอะไรพร่งุนี้ 

แผนจะมีคำตอบเกี่ยวกับความตาย ไม่มีการคาดหวังนิรันดร์ ที่ยาวนาน หมายถึง เช่น พรุ่งนี้เช้าจะไปไหน

ชาวสลัฟจึงมีประโยคที่มักพูดคุยกันถึงพร่งุนี้ว่า 'หากพรุ่งนี้ถ้าอัลลอฮฺให้มีชีวิต'

เพื่อป้องกันความหวัง คาดหวังที่ยะโส ที่ไม่เผื่อพระกำหนดของอัลลอฮฺ(ซ.บ)

แผนทุกแผนของชีวิตเรา ต้องมีการเผื่อกำหนดการณ์ของอัลลอฮฺ(ซ.บ) ประสงค์ที่จะเกิดขึ้น มารยาทที่น้อยที่สุดคือการกล่าวว่า อินชาอัลลอฮฺ เพระความประสงค์ของอัลลอฮฺมีหลายรูปแบบ เช่น นัดเจอกันแล้วรถเสีย ทำให้ผิดรูปแบบที่เราคาดหวัง เช่นบางคนรถเก่า ก็มีแผนกับรถที่เก่า แต่แผนที่คาดไม่ถึงจากอัลลอฮฺ เช่นอัลลอฮให้รถชน สั่งเก็บวิญญาณ เป็นแผนที่ไม่ต้องขออนุญาตจากพวกเรา

 

อิมามฆอซาลีกล่าวว่า ความหวังอันยาวนาน อันนิรันดร์ ที่จะมีชีวิต

ความหวังที่จะอยู่ ที่จะฉวยโอกาส ได้โอกาส ในโลกดุนยานี้ ให้สะสม ขวนขวาย กอบโกย ในเรื่องของดุนยา

นี่คือสิ่งที่ทำให้มนุษยชาติทั้งหลายไม่ได้ประโยชน์จากความตาย จากอัลกุรอาน

 

มนุษย์ทุกคนมีแผนของคนเองอย่างละเอียดครบถ้วน แต่หากมาเจอแผนของอัลลอฮฺ(ซ.บ)แล้ว ย่อมล้มเหลวทุกประการ

ท่านนบีสอนให้เราถ่อมตน เพราะเรื่องชีวิตและความตายไม่ได้อยู่ที่เรา ที่อยู่ที่เราคือความพร้อมว่าเมื่อความตายมาถึงเรา

เมื่ออัลลอฮฺยังประสงค์ให้เรามีชีวิต

เราพร้อมที่จะรับมือกับความตายไหม

เราพร้อมที่จะทำงานเพื่อให้อัลลอฮฺพอพระทัยไหม ขณะที่ยัง 'มีชีวิต'

แผนล่วงหน้าที่เราควรคิดคือ สิ่งที่จะทำข้างหน้านั้น จะไม่ทำให้อัลลอฮฺโกรธกริ้ว

 

จากช่วงต้นบรรยาย ญามิอุลวัลหิกัม ครั้งที่ 171 โดยเชคริฎอ อะฮฺมัด สมะดี cr: - Dawah Postcard -