ญามิอุลอุลูมวัลหิกัม ครั้งที่ 156 (หะดีษที่ 31/5)

عَنْ سهلِ بنِ سعْدٍ السَّاعِديِّ قال : جاءَ رجُلٌ إلى النَّبيِّ صلى الله عليه وسلم  فقالَ :  يا رَسولَ الله دُلَّني عَلى عَمَلٍ إذا عَمِلْتُهُ أَحَبَّنِي الله ، وأحَبَّنِي النَّاسُ ، فقال  : (( ازهَدْ فِي الدُّنيا يُحِبَّكَ الله ، وازهَدْ فيمَا في أيدي النَّاسِ يُحبَّكَ النَّاسُ )) .  حديثٌ حسنٌ رَواهُ ابنُ ماجه ( ) وغيرُهُ بأسانِيدَ حَسَنةٍ .

ประเภทของการดูถูกดุนยามีหลายตำแหน่ง แต่ละคนอาจมีการดูถูกดุนยาแตกต่างกัน ในการรักษาไว้ซึ่งเงื่อนไขของ "การดูถูกดุนยา" 

 

สลัฟหลายท่านแบ่ง อัซซุฮดฺ เป็นหลายตำแหน่งหรือหลายประเภท บางท่านบออกว่า ซุฮดฺ(การดูถูกดุนยา)ที่ประเสริฐที่สุดคือการดูถูกสิ่งที่เป็นภาคีกับอัลลอฮฺตะอาลา ระดับชิรกฺ คือระดับที่จะนำบางสิ่งบางอย่างบนดุนยามามีอิทธิพลมีความสำคัญระดับเป็นภาคีกับอัลลอฮฺ ถ้าเราสามารถละเว้นหรือดูถูก ไม่มองเห็นสิ่งเหล่านี้ ถือว่าเป็นสิ่งประเสริฐที่สุดของการดูถูกดุนยา

 

เรื่องชิรกฺนี้มุสลิมมีความเข้าใจคลาดเคลื่อนนิดนึง บางคนเข้าใจว่าหมายถึงทำชิรกฺ ไม่มีมุสลิมทำชิรกฺ ชิรกฺมีหลายระดับ มีชิรกฺชัดๆ คือการนำสิ่งหนึ่งมาเป็นภาคีกราบไหว้  ส่วนการนำวัตถุที่อาจเป็นภาคีกับอัลลอฮฺแต่อาจมองไม่เห็น คือวัตถุที่นำมามีความสำคัญมากกว่าคำสั้่งสอนของอัลลอฮฺ เช่น คนที่ชอบเล่นบอล พอถึงเวลาะละหมาดกลับไม่ละหมาด นี่ไม่ใช่การตั้งภาคีหรือชิรกฺชัดๆ ที่ทำให้มุสลิมมุรตัด(ตกศาสนา) แต่มันเป็นชิรกฺในแง่ที่นำสิ่งหนึ่งมามีความสำคัญมากกว่าความสำคัญของคำสั่งสอนของอัลลอฮฺบางประการ เรียกชิรกฺได้ แต่ไม่ใช่ชิรกฺใหญ่ 

 

ศาสนาแบ่ง "ชิรกฺ" เป็นชิรกฺใหญ่ (ชิรกฺอักบัร) และ ชิรกฺคอฟียฺ(ชิรกฺอัศฆ็อร) เช่น การสาบานด้วยนามอื่นจากอัลลอฮฺ ใครที่สาบานด้วยอื่นจากนามของอัลลอฮฺถือว่าได้ทำชิรกฺ ในสมัยอาหรับมักจะสาบานด้วยบิดามารดา คำสาบานจะบ่งถึงความสำคัญของสิ่งนั้นๆ การยืนยันในสัจจะ โดยนำสิ่งต่างๆมาให้ความสำคัญมากกว่าอัลลอฮฺนั้นเป็นชิรกฺ

 

ชิรกฺคอฟียฺ(ชิรกฺลับ) คือริยาอฺ (การโอ้อวด) เช่น การละหมาดเพื่อให้คนอื่นมองและชื่นชม นับภาษาอะไรกับคนที่ทำบางสิ่งบางอย่างโดยไม่ขอผลบุญจากอัลลอฮฺ หรือให้การกระทำบางอย่างสำคัญกว่าสิ่งที่อัลลอฮฺได้สั่งไว้ อย่างคนที่เล่นบอล แต่พอถึงเวลาละหมาดไม่ละหมาด บางทีเล่นบอลแล้วได้ยินอะซาน ก็สำนึกว่าถึงเวลาละหมาดต้องรีบแล้ว แต่มีบางคนที่พอได้ยินอะซานกลับมีความรู้สึกรำคาญ ยิ่งแล้วใหญ่  อะไรที่เป็นคำสั่งสอนของอัลลอฮฺ เมื่อถึงเวลาแล้วรู้สึกรำคาญหรือไม่ยินดีต่อมัน ร้ายแรง หรือทำอะไรที่มันบาปอยู่ เมื่อมีคนเตือนก็รูสึกรำคาญ มาเตือนทำไม รุ้แล้วว่าบาป แต่ทำไมมาทำลายความสุข(ที่กำลังทำบาป) นี่ก็อันตรายร้ายแรง

 

ไม่มี "วัน" ที่มันเริ่มมาในชีวิตของเรา เว้นแต่มันจะพูดว่า "โอ้ลูกหลานอาดัมเอ๋ย ฉันมาแล้ว ใช้ฉันให้ดี เพราะถ้าหากฉันผ่านไปแล้ว ฉันจะไม่กลับมาอีก จงพิจารณาอะไรที่เจ้าจะทำในเวลาของฉัน เมื่อผ่านพ้นไปแล้ววันก็จะถูกพับเก็บ และจะไม่ถูกเปิดเว้นแต่อัลลอฮฺจะทรงเปิดในวันกิยามะฮฺ  ช่วงกลางคืนมันก็จะพูดแบบนั้นเช่นกัน"