ญามิอุลอุลูมวัลหิกัม ครั้งที่ 161 (หะดีษที่ 31/10)

 

وفي " المسند " ( ) و" سنن ابن ماجه " ( ) عن زيد بن ثابت ، عن النَّبيِّ   ، قال : (( من كانت الدُّنيا همه ، فرَّق الله عليه أمره ، وجعل فقرَه بين عينيه ، ولم 

يأته من الدُّنيا إلا ما كُتب له ، ومن كانت الآخرة نيَّتَه ، جمعَ الله له أمره ، وجعل غناه في قلبه ، وأتته الدُّنيا وهي راغمةٌ )) . وخرَّجه الترمذي ( ) من حديث أنس  مرفوعاً بمعناه .

หะดีษเฎาะอีฟ – ผู้ใดที่ดุนยาเป็นจุดมุ่งหมายของเขา อัลลอฮฺจะให้กิจการของเขาจะแตกกระจายไม่มีชิ้นดี และจะให้ความยากจนปรากฏที่หน้าผาก ระหว่างดวงตาทั้งสอง และจะไม่ได้อะไรจากดุนยา นอกจากที่อัลลอฮฺได้กำหนดไว้ให้เขาแล้ว และผู้ใดที่ให้อาคิเราะฮฺอยู่ในเจ9นารมณ์ของเขา อัลลอฮฺจะรวบรวมกิจการของเขาให้มีความเรียบร้อยสงบสุข และจะให้หัวใจมีความมั่งคั่งร่ำรวย และถ้าเขาหนีดุนยา ดุนยาก็จะคลานมากราบเขา

 

ومن كلام جندب بن عبد الله الصَّحابي : حبُّ الدُّنيا رأسُ كلِّ خطيئةٍ ( ) ، وروي مرفوعاً ، ورُوي عن الحسن مرسلاً ( ) .

ญุนดุบ อิบนิอับดิลลาฮฺ (เศาะฮาบะฮฺ) "ความรักต่อดุนยาเป็นหัวหน้าของบาป(ความผิด)ทุกประการ สำนวนนี้มีรายจากจากหะดีษของท่านนบี และมีรายงานในสภาพมุรซัลً"

قال الحسن : من أحبَّ الدُّنيا وسرَّته ، خرج حبُّ الآخرة من قلبه ( ) .

หะซัน อัลบัศรี “ผู้ใดที่รักดุนยา และดีใจกับสิ่งที่ได้จากดุนยา ความรักต่ออาคิเราะฮฺก็จะออกจากหัวใจของเขา”  

الوصية الثانية : الزهدُ فيما في أيدي الناس، وأنَّه موجبٌ لمحبَّة الناس. وروي عن النَّبيِّ صلى الله عليه وسلم أنَّه وصَّى رجلاً ، فقالَ: (( ايأَسْ ممَّا في أيدي النَّاس تكُن غنياً )) خرَّجه الطبراني ( ) وغيره.

หะดีษเฎาะอีฟ – ท่านนบีสั่งเสียชายคนหนึ่งว่า จงให้เกิดซึ่งความสิ้นหวังในทรัพย์สินในมือผู้คน แล้วเจ้าจะร่ำรวย

ويروى من حديث سهل بن سعد مرفوعاً : (( شرف المؤمن قيامُه بالليل ، وعزُّه استغناؤُه عن الناسِ )) ( ) .

หะดีษเฎาะอีฟ – เกียรติยศของมุอฺมินคือการละหมาดกลางคืน (คนที่ละหมาดกลางคืนคือคนที่อัลลอฮฺคัดเลือก ให้มีสิทธิเข้าเฝ้าอัลลอฮฺในยามที่ยากลำบาก), อำนาจของมุอฺมินคือการที่เขารู้สึกมั่งคั่ง(เพียงพอ)จากทรัพย์สินของผู้คน, 

 

 

وقال الحسن : لا تزالُ كريماً على الناس ، أو لا يزالُ الناسُ يكرمُونَك ما لم تَعاطَ ما في أيديهم ، فإذا فعلتَ ذلك ، استخفُّوا بكَ ، وكرهوا حديثك ، وأبغضوك ( ) .

เจ้าจะเป็นคนที่มีเกียรติกับผู้คนทั้งหลาย และผู้คนจะให้เกียรติท่านเสมอ  ในเมื่อท่านไม่มอง(ปรารถนาที่จะเอา)ทรัพย์สินของผู้คน, แต่เมื่อเอ่ยหรือพูดถึงทรัพย์สินของเขา เขาก็จะดูถูกท่าน และโกรธท่าน

وقال أيوب السَّختياني : لا يَنْبُلُ الرجلُ حتى تكونَ فيه خصلتان : العفَّةُ عمَّا في أيدي الناس ، والتجاوزُ عمّا يكون منهم ( ) .

คนๆหนึ่งจะไม่ถือว่าเป็นคนที่สุขุมเรียบร้อยมีเกียรติในสายตาของผู้คน เว้นแต่จะต้องมีสองลักษณะ คือ 1-มีความเพียงพอ ไม่ปรารถนาทรัพย์สินในมือผู้อื่น 2- ให้อภัยในความผิดของผู้อื่น

وكان عمر يقول في خطبته على المنبر : إنَّ الطمع فقر ، وإنَّ اليأس غنى ، وإنَّ الإنسانَ إذا أَيِسَ من الشيء استغنى عنه ( ) .

ท่านอุมัรคุฏบะฮฺ “ความหวงคือความยากจน และความสิ้นหวังก็คือความร่ำรวย มนุษย์เมื่อมีความสิ้นหวังในสิ่งหนึ่งสิ่งใด ก็จะรู้สึกมั่งคั่งต่อสิ่งนั้น”

وروي أنَّ عبد الله بن سلام لقيَ كعب الأحبار عند عمر ، فقال : يا كعب ، مَنْ أربابُ العلم ؟ قال : الذين يعملون به ، قال : فما يذهب بالعلم من قلوب العلماء بعد إذ حفظوه وعقلوه ؟ قال : يُذهبه الطمعُ ، وشرَهُ النفس ، وتطلبُ الحاجات إلى النَّاس ، قال : صدقت ( ) .

อับดุลลอฮฺ อิบนุสสลาม (ยิวที่รับอิสลาม เป็นเศาะฮาบะฮฺ) กะอบฺ อัลอะหฺบาร (ยิวที่เข้ารับอิสลาม แต่ไม่ได้เป็นเศาะฮาบะฮฺ เพราะไม่ได้พบท่านนบี) ได้ไปพบกันต่อหน้าท่านอุมัร

อับดุลลอฮฺถามว่า “โอ้กะอบฺ ใครที่เป็นหัวหน้า(เป็นเจ้าของ)ของความรู้

กะอบฺตอบว่า “คนที่เป็นเจ้าของความรู้คือผู้รู้”

อับดุลลอฮฺถามว่า “อะไรที่ทำให้ความรู้หลุดไปจากหัวใจของผู้รู้หลังจากที่เขาได้ท่องจำแล้วเข้าใจแล้ว”

กะอบฺ “สิ่งที่ทำให้ความรู้หลุดจากหัวใจ(สมอง) คือ ความหวงแหน ความอยากที่สูง (กิเลส) และการขอจากผู้คน”

อับดุลลอฮฺ “ท่านพูดจริง”

 

-- คำกล่าวของสะลัฟ --